El ĉiuj amrilatoj, kiujn Remiĥjo havis, eble la plej riĉa estis la lasta, tiu, kiun li havis kun Elsin'. Li parolis pri ĉio kun ŝi. Ŝi prizorgis lin kaj ili ambaŭ promenadis ĉirkaŭ la insulo, ŝia insulo. Pli ol unu fojon li estis dironta al ŝi pri Arzuz', sed ekdironte li ĉiam decidis male, ke estus pli bone konservi la sekreton nur por Alonso. Li donis sian vorton. He, promesoj al hologramo? Kaj tamen ... eble Arzuz' estis nur la peranto inter li kaj superkomputilo profunde en la insulo, aŭ raso kiu neniam malaperis. Aŭ... nu, lia kapo turniĝis kiam li pensis pri tiuj aferoj. Sed la vero estas, ke jes, li sentis sin tre bone kiam li estis sola kun Elsnjo.
Kiam li konfesis sian sekreton al Alonso, antaŭ kelkaj jaroj, la knabo tre surpriziĝis, kaj havis panikan atakon.
Estis bela junia tago. La temperaturo estis ideala, ĉirkaŭ 24 gradoj, apenaŭ estis vento, kaj ilin lulis la milda sono de la ondoj rompiĝantaj sur la strando.
Alonso rigardis sian avon eĉ ne kuraĝante eĉ spiri.
La sekvintan tagon Alonso renkontis sian avon en la sama loko, la kaverno de la Monto Granda. Por li ĝi ne estis loko kun aparta graveco, sed por Remiĥjo ĝi ja gravas, ĉar tie li amis la avinon de Alonso unuafoje, ĝuste ĉe la enirejo, kie ili ambaŭ tiumomente sidis kaj rigaradis la pejzaĝon.
La nepo diris nenion, sed registris la datumojn. Li estis tre atenta, kaj havis bonegan memoron.
Arzuz diris al mi." Li konas la realajn eblojn de ĉi tiu habitato.
Remiĥjo eniris la kavernon sola kaj havis solan intervjuon kun Arzuz'. Kiam li foriris, li donis la tenilon al sia nepo Alonso.
Doninte al li la objekton, Remiĥjo retiris sin kelkcent metrojn, sed staris rigardante de malantaŭ arbo por certigi, ke ĉio fartas bone.
Alonso iris serĉi sian avon kaj rakontis al li ĉion okazintan.
Remiĥjo diris al li, ke ankaŭ li vidis ĝin de fore. Kial Arzuz' faris tion?, li sin demandis. Ĉu li sciis, ke mi rigardas?
Tiam li ekpensis, ke por Francisco Álvarez la religia referenco gravas. Por Remiĥjo mem gravas la figuro de Budho, kaj por Alonso, kreskita kaj edukita sur la insulo sen alia kunteksto, la figuro de lia avino estas la plej estiminda referenca punkto. De kiam li estis malgranda, lia avino Reŭtin' rakontis al li rakontojn, anekdotojn kaj aferojn pri la homoj de sia lando, Hispanio. Ĉiutage li rakontis ion proksime al la amo de la lumo, dum malgranda fajro kolektigis ilin ĉirkaŭ si. La noktoj estis kelkfoje malvarmetaj, kaj ĉar ili ne portis vestojn, ili ŝatis malgrandan fajron kaj precipe la proksimecon de familianoj kaj amikoj. Kaj Avinjo Reŭtin' tre lerte diris rakontojn kaj rakontojn. Kiam ŝi mortis, Alonso estis tiu, kiu plej funebris ŝin. Kaj tio ligis lin al sia avo tree, ĉar por ambaŭ ili ŝi estis fundamenta kaj neanstataŭebla. Tial Arzuz' sendube elektis tiun figuron por interagi kun Alonso. La hologramo konis ĉiujn detalojn de ĉiu membro de la kolonio, ĉiun el iliaj faktoj kaj eventoj, en kiuj ili estis implikitaj, ĉiuj kaj ĉiuj. Kio estis la sekreto de Arzuz? Ĉu li iam eltrovos ĝin?
Remiĥjo estis la plej maljuna el ĉiuj vrakuloj, kiuj atingis la insulon, kaj tamen li estis tiu, kiu postvivis ĉiujn. Post kiam Reŭtin' mortis, li observis plurajn jarojn da silenta funebro, ĉar li estas trankvila, rezervita kaj atenta viro. Li sekvis ŝin plorante en lia mallonga rilato kun Martinin', kaj jarojn poste li komencis specialan rilaton kun Elsin', kiu decidis adopti lin, vidante lin tiel malforta kaj maljuna. Kaj tamen Remiĥjo faris al ŝi kvar infanojn. Kun sia relativa 44-jara juneco, ŝi rejunigis la maljunulon tiel, ke li surprizis ĉiujn.
Elsin' havis sian filon Ramiro, kaj jaron poste ŝi havis sian lastan filinon, Elsin'. Remiĥjo insistis, ke ŝi nomiĝu laŭ sia patrino. Ĉu antaŭsento ..?
Ĉar Elsin' mortis unu jaron poste, kaj Remiĥjo decidis akompani ŝin dum ŝia lasta vojaĝo. Supozeble pro apendicito, ĉar doloris ŝia umbiliko kaj dekstra antaŭa flanko, kaj ŝi ankaŭ havis febron. Remiĥjo sciis, ke ŝi havos mizeran morton, kaj tial li helpis ŝin morti bone. Li muelis la Malhelflorajn petalojn, kaj dissolvis ilin en varma glaso da kapra lakto. Li havis tre longan babiladon kun ŝi, en kiu ili esploris sian tutan komunan vivhistorion, kaj tiam ĉe la fino li ofertis al ŝi la glason.
Por ĉiam, li aldonis en sia koro. Elsin' trinkis la glason kaj baldaŭ profunde dormis, kaj li ekploris kiel infano. Kvar el la dek infanoj de Elsin estis liaj, kaj li ne povis zorgi pri ili. Sed la plej aĝaj gefratoj de la etuloj faros tion. Rodolfo kaj Anĝelino havis 25 kaj 20 jarojn respektive. Kaj ambaŭ estis gepatroj de pluraj aliaj infanoj.
Kiam tagiĝis, li iris al la centro de la maldensejo kaj alvokis la Asembleon. Ankoraŭ estis 14, ĉar ĉiu el la originalaj membroj estis anstataŭigita per unu el siaj infanoj aŭ nepoj, per voĉdono de la tuta respektiva familio. La unua afero, kiun li faris, estis prezenti sian eksiĝon kiel Prezidanton de la Asembleo, kaj membron de ĝi. Sed antaŭ ol foriri, li proponis sian nepon Alonso kiel sian posteulon al la ofico de Prezidanto. Alonso jam apartenis al la Asembleo por anstataŭi sian avinon Reŭtin', kiun li freneze amis. La kialoj por proponi lin kiel Prezidanton estis, ke li estis prudenta kaj kapabla viro, kaj ke li instruis al li ĉion, kion li scias. La aliaj diskutis ĝin, kaj konsentis pri la du petoj de la maljuna prezidinto.
La sekvan tagon, rimarkinte lian mankon, ili iris serĉi lin, kaj trovis lin kuŝante sur sia amata Elsin'. Kvankam ili neniam scios, li ankaŭ trinkis glason da kapra lakto kun ekstrakto de Flor' Malhela por iri kun sia amata edzino serĉante la aliajn tri, kiujn li havis en sia longa vivo. La morto ne apartigis ilin, kiel li promesis, kiam ili deklaris siajn ĵurojn publike, sed finis unuigi ilin pli ol iam ajn.
Puerto de Mazarrón, je 26 de
julio de 2020, je la 9:59 horo.
Fintradukita en Murcia,
je la 30 de majo de
2021 je la 11:03