Post Senen, foriris Alberto, en siaj sepdekaj jaroj. Li estis sur la insulo jam tridek. Tio ne estis pro malsano. Li plendis pri genua doloro de kelkaj monatoj. Iun belan tagon li spektis sunsubiron ĉe la Beleta Klifo, tiel nomata pro la beleco de la pejzaĝo videbla de tie, kiam liaj kruroj kolapsis, kvazaŭ liaj fortoj subite malaperas, kaj li falis de la klifo, antaŭ la senhelpa ĉeesto de lia filino Catalina. Li turnis sin plurajn fojojn en la aero, kaj plonĝis en la akvon kun granda forto. Tiom, ke li neniam plu eliris. Eble la fluo akiris lin. Eble rabobesto manĝis lin. Eble lia korpo estis kaptita inter la rokoj ĉe la fundo. La vero estas, ke lia korpo neniam estis trovata. Lia filino poste diris, ke li ne ŝajnis timigita. Male, ŝajnis, ke li ridetas falante. Ĉu memmortigo?
Ĉe 44 jaroj Elsin', lia vidvino, ankoraŭ aspektis tre bone. Ŝi jam lernis, kiel ĉiuj virinoj, prizorgi sin. Sed ŝi havis tre elkoran funebron. Tridek jaroj kun ŝia edzo markis ŝian vivon. El la fondintaj insulanoj de la kolonio, nur Remiĥjo kaj Martinin’ estis ankaŭ solaj, ĉar Senen' mankis de jaro, kaj Reŭtin’ foriris antaŭ du jaroj. Ambaŭ ili havis koratakon dormante. Ili ambaŭ estis entombigitaj kune sub la piedo de la Granda Monto, kie li vere konis ŝin, ilian sekretan kaŝejon.
Seljin', aliflanke, mortis kiel ŝi vivis: plendante pri ĉio. Bulo kreskis sur unu mamo, kiu pli kaj pli doloris. Tiom, ke unu belan vagón ŝia ama edzo, Kristoforo, donis al ŝi altan dozon da kverkaĵo farita kun la Malhela Floro, kiel Remiĥjo nomis ĝin. Kaj ĉiuokaze, kiam ŝi ne plu spiris, li kovris ŝiajn nazon kaj buŝon samtempe dum dek minutoj. Post kiam li certis, ke ŝi forestis, li ekkaptis ŝin, kaj marŝis al la Beleta Klifo, kaj daŭre marŝis, kiam la tero mankas. Ili falis kune, kaj kune ili malaperis sub la ondoj. Ili ambaŭ, kune kun Alberto, estas tiun tri, kiuj mankas ĉe la piedo de La Monto Granda.
Remiĥjo rimarkis, kiam pasis kelkaj tagoj kaj li ne vidis ilin tie. Li demandis pri Seljin’ kaj sciis, ke ili ambaŭ mankas. Janto sciis nenion, sed Alonso konfesis, ke li admiras la sunleviĝon, kiel li kutimas fari, de la supro de arbo, kiam li vidas Kristoforon alproksimiĝi kun sia altvalora ŝarĝo al la rando de la klifo kaj fali. Ne, ili ne falis akcidente, sed intence. Alonso malsupreniris de la arbo kaj kuris al la rando de la klifo, sed li ne plu vidis ilin. Estas neeble, ke ili pluvivas, ĉar ili ne revenis al la surfaco. Eble tie estis subakva fluo. Epopea fino de epopea vivo, kiun ili kondukis de kiam ili alvenis sur la insulon. Sarin' estis eble tiu, kiu plej sopiris al Seljin'. Ŝia rilato kun Jakvo estis tre bela. Ŝi estis la ununura, kiu luktis por sia viro, ĉar Seljin luktis por tiu, kiun ŝi neniam havis. Tamen, kun tempo la du virinoj iĝis tre bonaj amikinoj.
Sarin serĉis ŝin por demandi pri ŝia sano, kiam li rimarkis, ke li ne vidis ŝin dum kvin tagoj. Sed li ne trovis ŝin aŭ Kristoforon, kiu oficiale ankoraŭ estis ŝia edzo, el Sarin '. Ŝi demandis ĉiujn, sed neniu ŝin vidis. Tial li decidis iri serĉi lin tra la insulo. Kiam li atingis la Malferman Plaĝon, li renkontis Remiĥjon. Li efektive sekvis ŝin.
Ili marŝis reen al la maldensejo, kie ĉiuj alvenis. Ŝi serĉis siajn infanojn, kaj adiaŭis Remiĥjon. Li ekvidis Martinin', kaj ŝi kapjesis.
Ŝi forigis la kompanion de siaj nepoj, kaj renkontis la maljunulon malantaŭ arbo. La paso de la tempo ne estis vana: tiu virino ankoraŭ estis bela, sed ŝiaj hararo estis tute blanka, kvankam tre densaj kaj longaj. Ĝi falis sur ŝiajn genuojn. Kiam ŝi portis ĝin malstrikte, ŝi lasis ĝin fali en du seruroj antaŭ si, kiuj kovris ŝiajn mamojn, kvankam ne ŝian sekson, kiu siavice estis kovrita per abundaj blankaj haroj. Ŝi trovis lin sidanta kontraŭ arbo, kaj sen diri ion, ŝi sidis kun sia dorso al li, apogante sin sur lia brusto. Li ĉirkaŭbrakis ŝin, kaj ili restis tiel longe.
Li karesis ŝian bruston per ambaŭ manoj, kaj kisis ŝian kolon.
Li daŭre karesis ŝin dum kelka tempo. Por virino ĉirkaŭ sepdekjara, ŝi vere aspektas bone. Li respondis al ŝia tuŝo. Li kuŝigis ŝin sur la teron kaj grimpis sur ŝin. Ili amoris. Ili ne estis junaj, sed ambaŭ malrapide atingis sian pinton.
Li levis la ŝultrojn.
Ili silentis, ĉiu en siaj propraj pensoj.
Li prenis ŝin je la koksoj kaj plenumis la dudek okan. Ĉi-foje li restis ene de ŝi, kaj ambaŭ endormiĝis post kelkaj minutoj. Du horojn poste ŝi vekiĝis kun stranga sento. Ŝi fartas varme interne. li ne plu estis malmola. Jes, li pisis en ŝin!
Li vekiĝis, kaj rimarkis tion, kio okazas. Sed li ne pardonpetis. Li ridetis kaj demandis:
Li lasis sin iri kaj fluis en ŝin denove, kisante ŝin kaj premante ŝiajn mamojn per siaj manoj. Ŝi ridetis.
Sed li estis denove malmola, pro kio li venis en la 29-an.
Poste li ekstaris kaj helpis ŝin leviĝi. Ili iris al la Malferma Plaĝo, kaj ili venis naĝante al la Fermita Plaĝo. Tie ili sunumis iom da tempo, kaj kiam ili estis sekaj, li diris:
Sed ŝi estis virino kun multaj rimedoj. Post pluraj manovroj kun sia buŝo kaj siaj malavaraj mamoj, en mallonga tempo ili kompletigis tion, kion li konsideris neebla. Post tiu heroaĵo, tiu maljunulo profunde ekendormiĝis.
Martinin denove banis sin en la maro, lasante sin luli de la ondoj. Dum li dormis, ŝi inspektis tiun 300-metran longan kaj 30-metran larĝan strandon, kaj kiam ŝiaj piedoj hazarde malkovris strangan malmolecon sur la tero, ŝi kliniĝis kaj iom fosis per siaj manoj kaj malkovris la sekretan neston de Reŭtin', kie ŝi kaŝis siajn trezorojn. Estis medikamentoj kaj la restaĵoj de la manĝaĵoj el la floso, same kiel la kalsoneto, la mamzono kaj la sportkostumo de la juna virino. Martinin' provis la vestaĵojn sur ŝin, sed ili estis mallongaj kaj striktaj, do ŝi preferis ne surprizi Remiĥjon per la vestojn de Reŭtin'.
Kun la vestaĵoj en la mano, ŝi fikse rigardis la dormantan viron, kaj tiam ŝi sciis, ke li neniam estos ŝia. Ili estis amikaj, ili amindumis de tempo al tempo, kvankam tio vere estas nur sekso. Tiu viro estis ankoraŭ de Reŭtin '. Silente ŝi fosis la truon eĉ pli profunde, kaj denove lasis la sekretan trezoron de Reŭtin tie. Li neniam dirus al Remiĥjo, ke ŝi scias. Fakte la viro ne plu memoras, ke kuŝas tie tio, kion Reŭtin' kaŝis.
Kvar horojn poste, kiam la suno falis sur la horizonto, ŝi decidis veki lin.
Malfacile la maljunulo rekonsciiĝis. Kiam li li jam vekiĝis, li rigardis ŝin kaj ridis.
Ili saltis en la maron, kaj ili atingis la Malferman Plaĝon naĝante baldaŭ. Tie ili kuŝis ĝis sekeco, silente. Ŝi prenis lian manon kaj kune ili rigardis la sunsubiron.
Ŝi ridetis al li. Kio okazas al ili, ke en maljuneco ili estas pli ekscititaj ol kiam ili estis junaj?
Ili tenis la manojn. Sub lunlumo, ĉio estis pli romantika. Sed jes, estis 31 antaŭ ol atingi la maldensejon. Tiu virino ŝaltis lin pli ol Reŭtin'. Lia kompatinda Reŭtin'. Ĉiufoje, kiam li pensis pri ŝi larmoj eskapis lin.
Li ofte rakontis aferojn pri Reŭtin'al Martinin'. Ŝi estas virino, kiu scias aŭskulti. Kaj tamen ŝi neniam parolis al li pri Senen'. Tio estis kvazaŭ fermita ŝranko en la subtegmento de ŝia koro.
Dum la jaro, kiam ili estis kune, ili superis milon. Nekredebla en homoj en iliaj aĝoj. Eble helpis, ke la orgasmoj ne estis tiel intensaj kiel kiam ili estis junaj. Li memoris, ke per sia Merĉin' ĉio estis pli eksplodema, sed li estis elĉerpita. Ili malofte ripetis ĝin en la sama tago, kaj iomete ili interspacigis ĝin pli. Kun Reŭtin' estis almenaŭ unufoje tage, foje du, foje tri. Sed neniam kvar, kiel kun Martinin'.
Kiam ili estis kun la aliaj, ĉiu iris kun sia familio. Alonso, kiu estis lia ombro, tamen sciis. Li ŝatis Ĉastinon, la plej junan filinon de Elena, la unuenaskiton de Martinin, kaj tial ŝajnis tre bone, ke lia avo amrilatas al ŝia avino.
Baldaŭ evidentiĝis, ke Ĉastin' gravedigis, kaj tiam ili leviĝis kaj, antaŭ ĉiuj, diris siajn amvotojn, tute neatendite de iu ajn.
Sed tiam, iom pensinte pri tio, li diris al si kial ne. Sed dironta al sia nepo, li denove kontraŭdiris sin:
Alonso ne insistis, kiam li vidis la grandajn larmojn, kiuj sulkigis la vangojn de la maljunulo.
Kvin tagojn poste Martinin' vekiĝis en Pretervivo.
Al Alonso estis nekredeble, ke lia avo ne verŝis eĉ unu larmon ĉe la funebro de sia seksa kunulino.
Sed li ja sopiris al ŝi. Ŝi estis la tria virino en sia vivo. Kaj li ne komprenis ĝin ĝis ŝi mankis al li. Li nun volintas diri tion al ŝi. Sed li ne sciis pri tio, ĝis post kiam ŝi forestis. Reŭtin', Martinin', ripozu en paco. Mi baldaŭ renkontos vin tie! Sed tio ne okazis tiom baldaŭ, kiel li pensis. Antaŭ ol li iris, Sarin' kaj lia Jakvo antaŭenpaŝis lin.
Tiuj du havis la plej serenan geedzecon sur la insulo. Unu vorto neniam aŭdiĝis pli laŭte ol alia inter ili, kio surprizis, ĉar ili ambaŭ batalis por esti kune. Jakvo venkis ĉiujn, kaj ŝi la solan, kiu kontestis pri ŝian viron, kompatinda Seljin '.
Venseslao kaj Dinin' estis kazo aparta. Ĉiam kune, ili havis ok mestizojn: Amanda, Noé, Carlos, Víctor, Rebeca, Teresa, Carmen kaj Catalina. Ili estis la plej alloga afero sur la insulo, kaj ili sciis ĝin. Dinin' mortis pro strangaj febroj, kiujn oni komence timis kontaĝaj, kaj pro tio Venseslao kondukis ŝin norden de la insulo por eviti kontaĝon al la malgranda kolonio. Sed li revenis post tri monatoj, soleca kaj malĝoja. Ke ĝi ne estis kontaĝa, tion pruvis la fakto, ke li ne mortis pro tiuj febroj, kaj ankaŭ neniu alia estis en la tempo, kiam li mem vivis kun siaj infanoj kaj nepoj. Ĝis, predita al la plej absoluta malĝojo, li finis morti. Fakte li perdis ĉian intereson pri la vivo kaj rezignis pri ĝi. Lia filino Tereza igis lin manĝi, kion li faris aŭtomate, sed nur kiam ŝi diris al li. Kiam li parolis kun siaj infanoj aŭ nepoj de sia edzino, lia vizaĝo lumiĝis. Ili sciis ĝin, kaj tial ili faris referencojn al ŝi. Sed ĉiu devis daŭrigi sian vivon. Tion oni diras kiam ajn mankas iu el familio. Kaj ĉiuj, kutime, refaras sin kaj lernas vivi sen tia homo. Sed ne Venseslao. Laŭ li, lia vivo komenciĝis kiam li vidis Dininon solan la unuan fojon, kaj estis nur juste, ke ĝi finiĝu, kiam ŝi forlasis lin. Li malsaniĝis plurfoje, kaj en unu el tiuj malbonfartaj momentoj, li foriris kun rideto surlipa, sciante, ke li renkontos la amon de sia vivo denove. Pasis du jaroj de post la morto de ŝia Dinin', la nigra usona policanino, la aminda sovaĝulo.
Kiam ŝia nepino Amanda havis dek ses jarojn, pluraj junuloj inter dekses kaj dudek du jaroj batalis por gajni ŝin, kaj ŝi ne zorgis pri tio, kiu venkos. Ekpensis ŝi, ke tiu, kiu volas, devas batali konkeri ŝin venkante la aliajn svatantojn, kaj tiel la kutimo, komencita de la unuaj insulanoj tridek jarojn antaŭe, estis rekuperita. La generacio de Janto, nur kelkajn jarojn antaŭe, forigis ĉi tiun procedon, ĉar fakte estis pli multaj knabinoj ol knaboj, kaj ili neniam konsideris plurajn svatantojn por la sama mano, nek virina nek vira. Alonso, kiu estis el la sekva generacio (filo de Janto kaj Aldora) ankaŭ ne devis batali kun iu ajn por sia Ĉastin', ĉar la amrilato kun ŝi kreskis post gravedigado de ŝi.
Ŝi sentis, ke ŝia kolero ŝvelas. Ŝi ridetis kaj kisis lin.
Ĉastin 'estis tre alloga virino. Blonda kun dika hararo orkolora, ŝi portis ĝin laŭ kutimo plektita en unu peco. La virinoj neniam tondis siajn harojn de kiam ili alvenis sur la insulon. La viroj uzis tranĉilon por tranĉi ĝin, kvankam ili ne razis sian kolon. Ĉastin' estis kelkajn centimetrojn pli alta ol Alonso, kvankam tio ne estis tre rimarkebla, ĉar li staras pli streĉa ol ŝi.
Sarin' jam sesdekjaraĝis kaj ŝia edzo estis pli proksima ol okdek kiam ili malaperis.Tiu insulo igis ilin atingi progresintan aĝon kun malmultaj malsanoj kaj en optimuma sano, sed ĝi ne povis protekti ilin kontraŭ akcidentoj aŭ stulteco. Tion faris homoj memstare... Ĉar ili ambaŭ mortis en ĉasakcidento. Li pafis sagon al apro, kiun ili volis manĝi, kaj ŝi havis la maloportunan movon translokiĝi al la plej malkonvena loko samomomente, tiel ke per sia korpo ŝi kaptis la sagon, kiu celis la beston kiam atakante ĝin ŝi per sia tranĉilo. La artiodaktilo turnis sin kontraŭ mirigita Jakvo, kiu estis paralizita de la hororo pri tio, kio ĵus okazis, kaj lasis lin grave vundita antaŭ ĝi forkuris. Alonso kaj Prasutago, unu el la filoj de la vunditoj, portis ilin al la maldensejo, kie Sarin' apenaŭ alvenis viva. Ŝi prenis la manon de sia edzo, kaj ili forpasis kune, ridetante unu al la alia. Iliaj ses infanoj kaj dek kvin nepoj funebris ilin kaj alportis ilin al la piedo de la Granda Monto, kie ili estis entombigitaj apud Senen', Reŭtin', Albin', Vilĉjo kaj Martinin'.
Nur Elsin' kaj Remiĥjo restis vivantaj. La plej juna virino kaj la plej maljuna viro de la fondintoj de tiu kolonio, kiu ankoraŭ ne nomis sian insulon, ĝi estis La Insulo. Elsin' estis en la plej bona tempo de ŝia vivo, en la aĝo de kvardek kvar jaroj. Tion ŝi igis lin vidi kiam ili revenis de la entombigo:
Li silente rigardis ŝin. Ŝi estis virino en sia tuta pleneco. Ŝi kreskis sufiĉe multe de kiam li trovis ŝin, kun nur 14 jaroj. Ŝi multe disvolviĝis, ŝia haŭto nun multe pli sunbruniĝis, sed ŝi estis ankoraŭ bela. Ŝiaj mamoj leviĝis kaj nun komencas sinki, sed ili manĝigis ok bebojn, kaj ŝi ankoraŭ povus nutri aliajn ok, eble.
Li ridetis. Jes, al ĉi tiu junulino mankas nenio.
Elsin' estis unu el tiuj virinoj, kies obstino ne permesis al si preni neon kiel respondon. Kaj Remiĥjo estis flatita. Fakte, kun neniu alia virino li povus havi la saman malkaŝemon kiel kun tiu knabino, kiu venis kun li en tiu boato al la insulo, ploranta kaj senhelpa, vokante sian panjon. Kaj el ĉiuj tiuj, nur ŝi restis. Kaj li supozis, ke la sama afero okazis al ŝi: kun neniu ŝi sentos sin tiel bone kiel kun li, ŝia kompano de aventuroj de tiom da jaroj, ĉiuj en la vivo de tiu kolonio, en kiu materie ili progresis tiel malmulte per sia propra decido. Ambaŭ estis la plej longe vivintaj, tiuj, kiuj plej bone adaptiĝis al la medio. Neniu el ili iam malsaniĝis. Ili ne havis problemojn kun iu ajn. Li, ĉar li estis respektata de ĉiuj, kaj ŝi, ĉar ŝi estis la plej ignorita el ĉiuj, tiu, kiu pasis nerimarkite, krom de ŝia Alberto, kompreneble. Por Remiĥjo mem, ŝi prenis malantaŭan sidlokon, ĝi estis daŭris en la ombro dum tri jardekoj. Ŝi fine ekaperis, kiam ŝi venis al li kaj parolis al li tiel klare. Ambaŭ havis siajn proprajn familiojn, kun pluraj infanoj kaj nepoj, sed la kompliceco, kiun ili havis inter si, ne povis ekzisti kun iu alia. La plej maljuna avo kaj la plej juna avino.
Tio igis lin ĉirkaŭpremi ŝiajn brakojn, kaj premi ŝin kontraŭ ŝia brusto. Nek lia brusto nek liaj brakoj estis tiel fortaj kiel antaŭe, sed li volis fari tion, kion li povis. Kaj ili amoris. Sed li ne plu pensis nur pri Reŭtin'. Li pensis pri Martinin'. Kaj ankaŭ en Reŭtin'. Kaj nun li ankaŭ pensis pri Elsin'. La knabineto, kiu estis premiita al multe pli maljuna viro, kiam ŝi ankoraŭ devis ludi kun pupoj aŭ studi por mezlernejo. Nun ŝi estis plenkreska virino, kun ok akuŝoj sub la zono, kaj laŭ tio, kion oni vidas, ŝi havos pli.
La unua okazis la sekvontan jaron de la sceno, kiun ni ĵus vidis. Remiĥjo fartis tre strange kiam li vidis sin patro denove je siaj cent unu jaroj. Kiel tio eblis? Jes, li ne plu havis sekson tian, kian li havis kun Martinin', ĉar ĝi estis multe pli milda, malpli intensa, sed... Oni povus diri, ke ĝi estas pli agrabla. Ĉar ĝi daŭras multe pli longe. Foje ĝi daŭris tiel longe, ke ĝi ne finiĝis, neniu havis la orgasmon, kiu markis la finon. Sed, kurioze, la produktado kaj ellasado de spermo ne plu koincidis kun la fina eksplodo, kiam okazis, sed komenciĝis preskaŭ de la komenco, ĉar ŝi avertis lin unu el la unuaj fojoj, kiam ŝi uzis siajn buŝajn teknikojn por kuraĝigi lin iomete. Ĝi estis preskaŭ kontinua emisio, guto post guto. Tial ŝi gravediĝis tiun unuan fojon, laŭ ŝiaj kalkuloj. Eble ĝi estas postviva meĥanismo de la korpo jam pli aĝa, centjara, kvankam li suspektis, ke tio ne okazis subite, sed certe komenciĝis jam en la tempo de Reŭtin', kiam li jam estis sepdekjaraĝa. Do Remiĥjo decidis, ke estas tempo por diri ankoraŭfoje ŝiajn geedzajn ĵurojn. Li ne volis memori Elsin', se ŝi iam mankis al li, kun la doloro kun kiu li memoris bonan maljunan Martinin', kiun li bezonis pli ol li tiam kredis, kaj kiun li ne povis proklami kiel edzinon al la ceteruloj.
Sekve, ĉiuj kolektiĝinte ĉirkaŭ la maldensejo, Remiĥjo prenis sian amatan Elsinon je la manoj kaj diris jenon:
Kaj li kisis ŝin antaŭ ĉiuj. La plej junaj estis surprizitaj kaj ekscititaj vidi, ke tiu tre maljuna persono kondutas kiel juna viro. La infanoj kaj nepoj de ĉiu aplaŭdis feliĉe. Poste ili disiĝis iomete, kaj venis ŝia vico:
Kaj nun ŝi kisis lin, longe kaj profunde. Ne mankis inter la ĉeestantoj tiuj, kiuj opiniis, ke kompatinda Remiĥjo estos viktimo de la allogaj ĉarmoj de la plej juna el la vrakuloj, kaj ke ili baldaŭ ĉeestos lian funebron. Sed ili eraris, kaj ili komprenis ĝin akuŝoj liverojn poste.