En la dekkvina jaro de sia restado sur la insulo, kiam la hotelo jam estis preskaŭ englutita de la venĝantaj herboj, ĉar ili trovis sin pli komfortaj en alia maldensejo en la arbaro en komuneco kun la naturo, ili vekiĝis nokte meze de granda bruo: la maro ŝajnis freneza, kaj grandaj ondoj balais la tutan insulon. Ili estis sekuraj nur en siaj kavernoj, kiujn feliĉe ili sigelis.
La enirejoj pleniĝis de akvo, sed la diferenco de alteco en la galerioj nun igis ilin funkcii kiel sifono, tiel ke la kavernoj mem neniam estis inunditaj. Sed la tero ankaŭ moviĝis. Tiu surda bruo daŭris kelkajn horojn, dum kiuj angoro transprenis la kompatindajn insulanojn, kiuj ne sciis, ĉu estas pli bone eliri kaj droni, aŭ resti entombigitaj en kavernoj.
Sed ĉio finiĝas en la vivo, kaj kiam la akvo retiriĝis al la maro, ili kuraĝis eliri kaj rigardi. Kion ili vidis surprizis ilin: Multaj arboj estis elradikigitaj, barante la vojon, sed ĝuste tial ili vidis iom pli tie grandegan brakon de tero en la maro, manikon, kiu ŝajne kondukis ien, kvankam iliaj okuloj ne povis vidi kien.
Ili konsentis sendi du junulojn por esplori. Yanto kaj Aldora volontulis kaj foriris matene, ekipitaj per ĉapeloj kaj granda kvanto da akvo en du haŭtoj, kun la ordono reveni kiam la unua elĉerpiĝis.
Ili revenis tagojn poste kun la novaĵo, ke tiu brako de tero finfine turniĝis sur si mem, formante atolon sen arboj aŭ trinkakvo. Ĝi malhavis intereson.