Jaron poste, la sep virinoj estis gravedaj, tre progresintaj. La unua naskinta estis Seljin', kiel ni jam diris. Ŝi serĉis la infanon de jaroj kun Venseslao, kaj tuj kiam Kristoforo seksperfortis ŝin por la unua fojo, laŭ la kalkuloj, kiujn ili faris poste, li jam gravedigis ŝin. Ŝanco? Volforto? Idilia pejzaĝo sur tiu insulo? Iu ekstera faktoro, kiu estos vidita poste? Eble ni ekscios poste.
La vero estas, ke Kristoforo daŭre prenis ŝin, kvankam de malantaŭe, ĉar li ne povis plu preni ŝin de la fronto pro evidentaj kialoj, kaj en unu el ĉi tiuj ŝi rompis akvon tuj post la laboro. En normalaj kondiĉoj ili kondukus ŝin al la hospitalo por naski kun garantioj, sed tie ne estis hospitalo. Vilĉjo estis la plej proksima afero al hospitalo, ĉar li estis flegisto. Ŝi ordonis konduki ŝin al la akvo sur la plaĝo, kaj tie, lavita senĉese de la mildaj ondoj de la vespero, ŝi naskis.
Per tiuj tri ordonoj, post iom pli ol unu horo, Janto elpikis sian kapon, malfermante la pordon de la vivo, antaŭ ol la krioj de Seljin'. Lia patro prenis lin en siajn brakojn tuj kiam Vilĉjo tranĉis sian umbilikan ŝnuron, kaj levis lin al la subiranta suno, kriante kiel frenezulo:
De kelkaj piedoj for, Sarin' ridetis. Li finfine akiris tion, kion li volis, ŝi pensis.
Tiam Kristoforo iris al Seljin', kiun jam oni lavis ŝin kaj eskortis ŝin al la sablo sur la strando, kaj li donis al ŝi ilian filon. Poste li ĉirkaŭvolvis sian fortan brakon ĉirkaŭ ŝiaj ŝultroj, kaj donis al ŝi aman kison.
Ili silente rigardis unu la alian, dum la aliaj gratulis ilin. Tiu knabeto estis la unua naskitulo sur la Insulo.
Semajnojn poste venis la vico de la malgranda Andrein', filino de Dinin' kaj Venseslao. Estis lia decido nomi ŝin tiel. La superabunda Dinin' rigardis sian edzon, kaj ridetis al li dankeme. Ĉu ĝi estus miksita, blanka, nigra? La vero estas, ke Venseslao ne zorgis, dum ŝi estas sana. Kaj li ankaŭ ne zorgis, ĉu ŝi ne estas lia filino, ĉu ne. Li neniam kalkulis la monatojn, ĉar tio estis tiel multe lia filino kiel la kvin kiuj venis poste.
Albin' estis la sekva naskanta. Ŝi tre timis, kvankam ŝi ne estis novulino. Ŝia unua infano mortis en la aĝo de du jaroj, subita morto. Tamen, malgranda Vilĉjo fariĝis unu el la plej maljunaj insulanoj, konante siajn pranepojn. Vilĉjo kaj Albin' tre ĝojis, kompreneble.
Elsin', aliflanke, vere timis morton. Ankaŭ Alberto ne havis infanojn, do li ne estis tre sperta pri patreco. Sed ili jam havis la sperton, kiun ili vidis en la tri antaŭaj naskoj. Elsin' ankaŭ faris ĝin en la akvo, tenante la manon de Alberto, kiu ne ĉesis karesi kaj kuraĝigi ŝin dum la akuŝo. La kompatinda estis nur dek kvin, kiam ŝi fariĝis patrino. Sed tio igis ŝin havi pli da infanoj ol la aliaj, ĉar ŝi estis fekunda dum pli longa tempo. Sara estis tiu, kiu poste naskis, multe pli sekura ol Elsa, kvankam ŝi ankaŭ timis. Tamen, estante larĝa ĉe la koksoj, ŝia transdakuŝ estis pli glata ol tiuj de la aliaj. Ŝi havos kvin pliajn infanojn, du knabojn kaj tri knabinojn.
La lasta, kiu venigis iun en la mondon, estis Reŭtin', kurioze unu el la plej junaj. Sed en la sekvaj jaroj, ŝi alportis kvin pliajn, al la miro de Remiĥjo, kiu kun la tri, kiujn li jam havis de Merche, li estis ok fojojn patro.
Ili baldaŭ devis fari la kalkulon, kaj decidi kiom multajn homojn la insula vivejo povus subteni. Laŭ siaj aj kalkuloj, ili alvenis al la konkludo, ke 50 estos la limo, kvankam ni vidos poste, ke ili eraris malpli ol dek.