Tiun unuan tagon la ses paroj —ĉar la sepa ankoraŭ ne pretiĝis por la afero— ekhavis posedon de tio, kio estis sia, kaj je noktofalo, lacigitaj de siaj penoj kaj elfluoj, ili trovis plaĉan surprizon.
Ĉar dum la aliaj intimas, Remiĥjo kaj lia kunulo promenis tra lokoj konataj de ŝi, sed novaj por la maljuna gvidanto.
Tiu estis unu el la unuaj eskapadoj de Reŭtin kaj Remiĥjo, aŭ la du roj, kiel la aliaj baldaŭ nomis ilin. La du Coj estis Kristoforo kaj Seljin1', kiuj estis tute male al la RR. Ĉar vi ĉiam sciis, kie estas la CC-oj de la krioj, kiujn ili donis, sed la RR-oj ŝtele iris, kiel fantomoj.
Kiam ili atingis la supron de la Granda Monto, kiel Reŭtin' nomis ĝin, Remiĥjo vidis surprizite, ke ŝi vere diris. La vetero ne estis malbona tie. Ĝi estis pli malvarmeta ol ĉe marnivelo. Li kalkulis 500 metrojn de alteco. Kaj de tie oni povas vidi la tutan insulon. La sonoj de la faŭno kaj la vento atingis ilin. De tie Remiĥjo malkovris, ke krom malgrandaj ĉasaĵoj estis aproj. En unu el la kavernoj Reŭtin' havis arsenalon de armiloj faritaj el arbobranĉoj, zorge tranĉitaj per ŝia tranĉilo. Ŝi havis plurajn ĵetlancojn, arkon kaj plurajn sagojn en malsama fabrikstato. Li helpis ŝin, kaj baldaŭ ili povis eliri ĉe granda ĉaso, nu, almenaŭ la plej granda ĉasado sur la insulo.
Ili revenis vespere kun apro, kiun ili ĉasis proksime al la Strando de la Savo, kaj invitis la aliajn al festeno por festi, ke ili renkontiĝis. Ekde nun ĝi estos la Festivalo de Scio, la tago, kiam la paroj formiĝis, laŭ la deprenoj de tiuj, kiuj kalkulis la tagojn, la 5an de februaro.
Sed sur la monto, aliaj aferoj okazis. Ili ambaŭ rakontis unu la alian pri siaj vivoj.
Remiĥjo rakontis al li pri sia pasinteco kiel domfarbisto. Unun tagon li renkontis knabinon en drinkejo, kaj ili tre ŝatis unu la alian. Merĉ', oni nomis ŝin. Ŝi ĝuis iom pli bona socia pozicio ol tiu lia, kaj ŝiaj gepatroj ne volis, ke ŝl havu multajn iluziojn pri ŝi, ĉar ilia filino povus aspiri ion pli bonan ol farbisto po horoj. Sed al li ne mankis laboro, kaj iom post iom li akiris iom da kapitalo, kaj kiam li finfine decidis peti la manon de sia filino, ŝiaj gepatroj logike demandis lin, kie ili loĝos. Ili surpriziĝis eksciante, ke li havas sian propran domon, kaj ankaŭ sian propran entreprenon, kvankam la sola dungito estis li mem. Ili estis konvinkitaj per la komercokvanto, kiun li pritraktis, kaj post du jaroj da rilatoj, ili geedziĝis.
Ili estis feliĉaj kaj havis tri geinfanojn, du virojn kaj unu inon, kiuj estas ie ajn, certe pensante, ke ilia patro mortis. Lia edzino, Merĉin', mankis jam de kvin jaroj, ĝuste kiam li emeritiĝis kaj ili jam povis fari la vojaĝojn, kiujn ili estis prisonĝantaj, kiel krozo ĉirkaŭ la mondo. Li prenis kvin jarojn decidi fari ĝin sola, memore al sia edzino. Dufoje antaŭe li preskaŭ faris, sed li pentis lastminute, ĉar la memoro pri sia edzino premis lin kaj plenigis lin per angoro, pento kaj nostalgio. Tamen fine li konvinkiĝis fari ĝin ĝuste pro ŝi, memore al ŝi. Fakte, estis du litoj en lia kajuto, ĉar ne estis alia homo por ĝi, kiam li finfine decidis iri.
Remiĥjo venis el urbo en la provinco Toledo, Bargas, kvankam li loĝis kaj laboris en Madrido dum la lastaj kvardek kvin jaroj de sia vivo, de kiam li edziĝis. Baldaŭ post veni en la ĉefurbon de Hispanio, li renkontis sian Merĉinon, kaj li geedziĝis al ŝi antaŭ kvardek du jaroj. Estis longa geedzeco, jes. Ili ne ĉiam interkonsentis, sed ili sukcesis superi la ĉefajn problemojn, kiujn ĉiu paro trovas.
Reŭtin' diris al li, ke ŝi havas du licenciojn, Filozafian kaj Matematikan, sed ŝi ne ekzercis, ĉar ŝi finis ilin antaŭ nelonge, kaj la vero estas, ke ankaŭ ŝi ne bezonis ĝin. Fakte ŝi studis ilin por ne enui, ĉar ŝi havis nenion por fari, ŝi studis pro pura enuo, ĉar havi ĉiujn solvitajn problemojn estis ankaŭ tre streĉa. Ŝi sekrete enviis sekretariojn kaj aliajn laboristojn, kiuj devis labori por vivteni sin. Remiĥjo ne komprenis tion. Reŭtin' havis ĉiujn siajn kapricojn kovritaj preskaŭ antaŭ ol ŝi formulis siajn dezirojn, kaj la lasta estis aliĝi al ĉi tiu krozo, vidi la mondon kaj renkonti homojn ankaŭ. Sur la ŝipo ŝi renkontis elektitan grupon de homoj, esence tiuj, kiuj renkontis ŝin tagmanĝe. Sed pri la grupo ŝi nur konis, supraĵe, la paron de Wenceslado kaj Seljin', kiujn ŝi renkontis en unu el la diskotekoj de la ŝipo. Poste ŝi renkontis ilin kelkfoje ĉe drinkejo Sentima, unu el la plej luksaj sur la ŝipo. Tial trovi ilin sur la insulo helpis ŝin kompreni pri kio temas, eĉ se la etoso estas tute fremda al la ideo, kiun ŝi havis pri ili du. Iliaj vizaĝoj kune kun la savboato sur la strando helpis ŝin lokiĝi sin.
Jes, kompreneble tio, kion Remiĥjo diris al ŝi, pli similis al fikcia libro ol al kruda realaĵo.
Li fikse rigardis ŝin. Ĉu ŝi ŝercas? Li karesis ŝian dorson, kaj ŝajnis al li, ke ŝi premas konraŭ li. Remiĥjo mallevis sian manon laŭ ŝia dorso, ĝis ŝia talio, sekvante ŝian spinon per sia dikfingro. Tio frenezigis lian Merĉinon. Reŭtin' ne freneziĝis, sed plezuro igis ŝin ronketi.
Ŝia mola anhelo respondis.
Ŝi levis la kapon kaj fiksrigardis liajn okulojn, kun iom tenera rigardo. Li komprenis la mesaĝon, kiun ŝi sendas al li. Kaj proksimigante lian vizaĝon al ŝia, li kisis ŝin duan fojon. Ŝi estis nuda kaj ofertanta, kaj tio ekscitis lin, ĉar li pensis, ke li ne plu kapablos. Li kisis ŝin profunde kaj malrapide.
De multaj jaroj Remiĥjo sentis nenion, kiam li vidis belajn virinojn, krom scivolemon kaj estetikan ĝojon. Sed nun li sentis ion alian. Ŝi redonas lian kison kun pasio, kiun li ne atendis ĉe lesbanino.
Sed Remiĥjo faris ion pli ol kisi ŝin. Iom post iom li kuŝigis ŝin sur la verdan herbon de tiu monto, kaj ili petolis dum horoj. Kaj, sen intenco de neniu el ili, fine ili sekse amoris dum longa tempo. Ŝi ne sciis, ke oni povus fari tion tiel. Kaj ankaŭ ne Remiĥjo. Ĉi tiu virino havis naturan donacon por sekso. Kiam ili finis, ili estis lacaj, sed kontentaj.
Tial ili venis el la Granda Monto kun bonega humuro. Ĝi estis ŝia sekreta kaŝejo, ŝia, kaj de tiu tago, ankaŭ lia. Survoje ili ĉasis apron, kaj kiam ili diris al la aliaj, kiuj festis, ke ili ĉiuj renkontiĝis tie, efektive tio, kion ili ambaŭ festis, ke la 5ª de februaro, kiam ili biblie renkontiĝis.
Nun, kiam ili sciis, ke estas aproj sur la insulo, ili faris ĵetlancojn kaj pafarkojn kaj sagojn por ĉiuj, kaj de tempo al tempo ili faris grandbestan ĉasadon aŭ ĉason apran. Estus ĉirkaŭ tridek bestoj, do ili konsentis pri kelkaj monatoj da fermo, por ne mortigi ilin ĉiujn. Ili pli fokusiĝis al la kunikloj ĉie. Sed en la proksima estonteco ili havos pli da fontoj de viando, kvankam ili ankoraŭ ne sciis ĝin.
Sed en la varmego de la fajro, Reŭtin' rakontis al ili pli pri la insulo. Dum ili organiziĝis kaj konstruis la kabanon, kiun ili finfine malkonstruos kiam venos malfacilaĵoj, lernante la rigorojn de primitiva vivo, ŝi lernas ĉion ĉi dum nur kelkaj horoj, kiam ŝi vidas, ke temas pri pluvivi aŭ morti provante. Ŝi vojaĝis tra la tuta insulo laŭ la perimetro de la marbordo, al la sudokcidento unue, ĝis ŝi alvenis en la Punkto de Subo, tio estas la plej suda punkto de la insulo, de kiu la marbordo sekvis la nordorientan direkton kaj poste nordokcidentan dum ĉirkaŭ dek du kilometroj, laŭ la marbordo. Ŝi havis neniun alian manieron mezuri distancojn ol kalkuli la ŝtupojn, kiuj mezuris mezume unu metron, kalkulante el sia alteco, 1,80 metrojn. Ŝi vidis bestojn malproksimiĝi de ŝi, krom apro, kiu atakis ŝin. Feliĉe ŝi havis tempon grimpi sur arbon. Tie ŝii faris rudimentan ĵetlancon per la tranĉilo, kiun ŝi ĉiam kunportis, kaj branĉon de la arbo, kiu servis kiel protekto kontraŭ tiu sovaĝa porko. Kiam ĝi foriris, ŝi daŭrigis tie perfektigante sian novan armilon, kaj tiam ŝi malsupreniris kaj iris serĉi ĝin. Ŝi trovis du aprojn, unu el kiuj forkuris, sed la alia, kiun ŝi supozis ŝia atakinto, alfrontis ŝin denove. Ŝi ne ĵetis la ĵetlancon al li, ĉar ŝi ne volis perdi sian ofendan armilon, do ŝi atendis lin svingante ĝin. La pinto de la ĵetlanco eniris la beston tra unu okulo kaj atingis la cerbon, kaŭzante tujan morton. Sur la impulso de la besto, ŝi falis malantaŭen, sed ŝi bonŝancis, ĉar arbo malhelpis ŝin frapi la teron, kaj servis kiel bremso al la kontraŭfrapo de la ĵetlanco mem, kiu ĉiuokaze rompiĝis en du partojn. Ŝi surgrimpis la arbon kaj faris alian. Poste ŝi malsupreniris kaj senhaŭtigis la beston, manĝante parton de la sama rostita super bivakfajro, kiun ŝi improvizis. Kiam ŝi estis kontenta, ŝi grimpis supren sur sian arbon denove, kaj ekdormis alkroĉita al branĉo, kiun ŝi sekurigis per paro da reboj, ĉar ŝi moviĝas kiam ŝi dormas.
Ŝi bezonis pli da tempo ol oni povus pensi ĉirkaŭiri la insulon, ĉar ŝi reserĉas dum sia vojo, ne sciinte ĉu ŝi estas sur kontinento ĉu sur insulo, kvankam ŝi baldaŭ lasis dubojn, kiam ŝi alvenis al Pinto Norda kaj ŝi devis ŝanĝi sian iradon al la Sudo, aŭ pli ĝuste al la Sudoriento, kiel ŝi eksciis laŭ la kurso de la Suno. Ŝi havas brakhorloĝon analogan, kaj tial li povis establi kie estas la Nordo. Pro la kruteco de la tereno, ŝi devis deturni al la centro de la insulo, kaj tiel ŝi atingis la Centran Montarmasivon, kiu estas fakte tri montoj, la Granda, la Meza kaj la Malgranda, nomoj kiuj estos ŝanĝitaj en la estontecon, ŝi supozis, sed provizore ili estas sufiĉe klaraj por identigi ilin. Ŝi revenis al marbordo tuj kiam la tereno permesis. Kvankam ĝi povus doni multajn detalojn al la raporto pri siaj vagadoj ĉirkaŭ la insulo, la resumo estas, ke ĝi estas sufiĉe neregula laŭ formo, sed vage rememorigas homan spuron, kun du larĝigoj kaj pli mallarĝa zono inter ambaŭ, kvazaŭ la origino de la insulo estus du vulkanoj proksimaj unu al la alia, aŭ unu vulkano kun du ajutoj. Je ĉirkaŭ dek gradoj norde, la punkto de tiu loko fakte estas projekcio, kiu formas preskaŭ malgrandan duoninsulon de kies fino la tereno plilarĝiĝas al sudokcidento ĝis ĝi atingas maksimuman larĝon de 4 kilometroj, kiu kun milda kurbiĝo malvastiĝas iom post iom ĝis ĝi atingas minimumon de 2 kilometroj de marbordo al marbordo, post kio ĝi iom post iom plilarĝiĝas ĝis ĝi atingas 3, kaj tiam denove mallarĝiĝas ĝis ĝi atingas Fermitan Golfeton, kie kuniĝas la norda kaj suda marbordoj.
Martinino ridetis. Ĉi tio ŝajnis dumviva puno sur la insulo, sed por ŝi tio ne multe gravis. Tie ŝi trovis sin mem. Ŝia pasinteco en la civilizita mondo estis aŭtomata, enuiga, sen celo. Nun, en kontakto kun la naturo, ŝi trovis sin. Kaj sian viron, de kiu ŝi atendas infanon.
Senen' ridetis. Tia estis lia edzino. Kompleta, prudenta, matura. Ĉio, kion viro povus deziri ĉe virino.