Seljin' kaj Venseslao kutimis marŝi sur la ferdeko post manĝoj por digesti sian eksceson, kiel ŝi diris.
Ŝi rigardadis malproksime en la maron, dum ŝia edzo sinceriĝis al ŝi. Ŝi opiniis, ke ne estis bona ideo edziĝi tiel juna. Eble kun alia viro, poste ŝi povus atingi feliĉon. Sed estis malĝoje reveni hejmen de la laboro kaj trovi la domon malplena, kun neniu por bonvenigi ŝin, krom la malmultaj tagoj en la jaro, kiam ŝia edzo ne devis vojaĝi. Ĉu li iris sola? Foje la fantomo de ĵaluzo persekutis lian kapon, precipe kiam li devis tranokti fore. Tiam li dirus malprecizajn aferojn. Sed ŝi ne povis fari iujn specifajn akuzojn. Ne, li ne havis sekretariinon, kaj se li havis, li neniam menciis ŝin.
Ŝi ridis.
Sed ili ne amoris. Ne tiun nokton, ne en la postaj noktoj ili serĉis ĝin. Post amorado ili babilis, kiel ĉiam. Ŝi kutimis fari riproĉojn, intence ignorante, ke en konflikto ĉiam kulpas du partioj. Tiu daŭris tro longe. Kaj ŝi sentis sin viktimo de sia religia edukado, kiu ne kontemplas divorcon... Kvankam ŝi ankaŭ kredis, ke geedzeco ne estas tio, kion oni ĉiam vendis al ŝi, kaj ke por esti kun alia ŝtipulo kiel ŝia edzo, ŝi preferis resti kun li, ĉar finfine ŝi jam konis lin.
Kompatinda Venseslao levis la ŝultrojn. Ili jam estis tiel dum monatoj. Li esperis, ke dum la krozado, unika agado, kiun ne ĉiuj povus permesi al si, ĉirkaŭiri la mondon dum 180 tagoj, ŝi povus pripensi kaj konstati, ke geedzeco ne estas invento por malebligi la vivon, sed perfektigi amon. Li ne plu enamiĝis al sia edzino kiel dekomence, sed li tamen amas ŝin. Krom en tempoj kiel ĉi tiuj, kompreneble, kiam lia egoismo estis supermetita al ĉiu alia konsidero. Ŝi ne volis, sed ŝi ne scivolis, kion li volas, kion li bezonas. Kion li volis. Ne, li ne trudus al ŝi sian deziron. Sed laŭ tiu regulo de tri, li ankaŭ ne komprenis, kial ŝi trudas la sian al li, kaj ankaŭ sisteme.
Tamen estis tiuj, kiuj havis ĝin eĉ malpli bone ol ili. Eŭsebjo, ekzemple, pendis ĉirkaŭ Dinin' senĉese. Kaj ŝi flirtis kun li, kaj ili babilis dum siaj promenoj sur la ferdeko. Sed tuj kiam Andreo aperis, ŝia vizaĝo lumiĝis, kaj kompatinda Eŭsebjo flankenpaŝis, ĉar li komprenis, ke li nur utilas por heligi la momentojn, kiam la junulo de Kadizo ne estas tie. Li promesis al si mem neniam plu fari ĝin, sed fakte la aliaj virinoj sur la ŝipo evitis lin eĉ pli. Ĉu la problemo estus li? Doktoro pri Cibernetiko, li efektive malmulte konversaciis, krom li mem. Jes, li certe multe parolis pri si mem. Kaj kion li sciis pri Dinin'? Kion ŝi diris al aliaj en sia ĉeesto. Ne, li definitive ne sciis kiel pritrakti virinojn. Li vidis sin fraŭla kaj sen promeso per secula seculorum (dum jarcentoj da jarcentoj)... Iun tagon li kredis, ke lia sorto ŝianĝiĝis kiam li renkontis Ursulinon, tre simpatian junan svedinon..., ĝis kiam aperis ŝian edzon, Ugo, ulon preskaŭ du metrojn altan. kaj kvadrata kiel ŝranko.
Tio, pri kio li bonis, estis tabloteniso kaj la junaj viroj kaj virinoj, kiuj kutimis ludi sur la ferdeko C. Eŭsebjo, estis proklamita absoluta ĉampiono. Anglino, Rachel, venis la dua, kaj ili kutimis ludi ĉiutage de tiam. La problemo estas, ke ĉi tiu Rachel estis nur 12 jaraĝa. La infanoj venis al li kaj rakontis al li ĉion. La patrino de René, okjara franco, estis vidvino, sed kiam li renkontis ŝin, li trovis ŝin malbela kaj plumpa-korpa. Mi ne havas rimedon, li diris al si, kiam ebla aperas, mi konstatas malvirton pri ŝi. Sed la afero estas, ke Heléne, krom malbela, estis iom malagrabla persono tia, kia timas ĉion, kaj kiu ne suferas kiam temas pri ŝi. Kiam li renkontis ŝin, lavango de vortoj falis sur lin de lia nekvalifikita buŝo en la hispana lingvo, ne bremsante sin pro sia malbona kvalifico en la uzo de la lingvo. Li provis ne doni al ŝi multan elekton, kaj silentis, atendante, ke ŝi tuj foriru. Jes, estis ankaŭ Sofio, apud kiu li provis sidi pli ol unufoje dum la manĝo, sed la kompatindulo estis stulta kaj ankaŭ juna kaj bela. Dio, kie estis tiu virino, kiun ili diras, ke ni ĉiuj devas trovi kaj konservi por ĉiam?
Vere estas, ke kompatinda Sofjin' ne estis idiota, sed ne estis sperta pri socialiĝo. Ŝi ŝatis Eŭsebjon, fakte. Sed ŝi ne povis esprimi ĝin, ĉu rekte ĉu nerekte.
Eŭsebjo estis doktoro pri cibernetiko, kaj laboris ĉe nuklea centralo. Li respondecis pri la robotoj, kiuj faras laborojn en lokoj danĝeraj por homoj. Fakte li projektas robotojn, kiuj riparos kaj kolektos robotojn, kiuj plenumas prizorgadon en danĝeraj lokoj. Sed tio ne estas la temo, kiu igas knabinojn de ŝia generacio plej ĝui la konversacion, aŭ iun ajn alian, vere.
Sofio estis bankdungitino. Post kelkaj jaroj de eniro al laboro, ŝi atingis la postenon de direktorino de filio, kaj tiam ŝi estis konsiderata por tiu de Regiona Kontrolisto. La banko estis tiel kontenta pri ŝiaj servoj, ke oni donacis al ŝi la krozadon tra la mondo. Ŝi kafumis kun Eŭsebjo plurfoje, sed la silentoj inter ili estis oftaj, longaj kaj pezaj.
Kaj tie la konversacio finiĝis, ĉiu koncentriĝante sur sia kafo. Ili du estis tiaj por kia: timemaj, kaj malfacile sinceraj.
Ŝi opiniis, ke la ĝusta afero estus, ke li iru serĉi ŝin, sed ŝi ne kuraĝis demandi lin, por ke li ne pensu, ke ŝi estas senhonta virino. Li ankaŭ pensis, ke tio estus la ĝusta afero, sed li ne kuraĝis proponi ĝin, por se ŝi rifuzus, aŭ tiel ŝi ne pensus, ke ĝi estas senhontulo, kiu volas uzi ŝin.
Kaj tio estis bedaŭrinda, ĉar Sofjin' estis alta blondulino, 1'80, bone konstruita, kun longaj kruroj, tre bela, kiel li vidis iun tagon, kiam li vidis ŝin de malproksime en la naĝejo. El la koloro de ŝia haŭto li deduktis, ke ŝi kutimis iri al la plaĝo, aŭ almenaŭ sunbruniĝi hejme. Ŝi tre zorgis pri si, kaj en sia sano kaj en sia aspekto, kvankam se ŝi surmetis ŝminkon, ĝi ne montris multon. Foje ŝi iom pentris siajn okulojn kaj metis iom da ruĝeco sur siajn vangojn, sed tre malpeze, krom pentri siajn ungojn. Kiam ajn ŝi povis, ŝi portis ŝuojn tiaj, kiaj permesas vidi la piedungojn, perfekte pentritajn. Ŝiaj ĝisŝultre blondaj haroj kaj sunbrunaj vangoj estis taŭga kadro, kiu plibonigis ŝiajn palajn mielajn okulojn.