La insulo,
de
Jesús Ángel de las Heras Jiménez
© 2020 de Jesuo Anĝelo. Nenia parto de ĉi tiu teksto povas esti kopiita sen
antaŭa skribita permeso de la aŭtoro.
Remiĥjo denove prenis la komandon (aŭ tenilon, laŭ Francisko), kaj alvokis la hologramon.
—Diru al mi, Arzuz': ĉu ĉio rakontita de Francisco Álvarez de Argoitia estas vera?
—Jes, avo Remiĥjo. Sepdek du jaroj vivis intense ĉe li. Fine li diris al mi, ke tio estas lia hejmo, kaj ke se ŝipo venos por forpreni lin, li kaŝos sin, ĉar li neniam estis tiel feliĉa kiel sur ĉi tiu insulo.
—Sed li estis sola.
—Ne sinjoro. Mi estis kun ĉi tiu humila hologramo.
Remiĥjo rigardis tiun luman Budhon, kaj estis tre pripensema. Li imagis, ke kompatinda maristo de la 16-a jarcento perdiĝis sur tiu ĉi insulo, trapasante la fazojn de malespero, akcepto kaj fina instalado sur la insulo, kiun li finis konsiderante kiel sian hejmon. Li ne miris, ĉar la samo okazis al li kaj liaj kunuloj, kvankam laŭ pli komforta kaj natura maniero, ĉar estis sep paroj. Kio estis pri tiu insulo, ke ĉiuj ekamas ĝin? Ĉu la vetero? Ĉu la ekologio? Ĝi estas mirinda habitato por homoj, se ili scias prizorgi ĝin.
—Kion vi instruis al li?
—Ĉion, kion homo kun kulturo tiel limigita kiel lia povus kompreni. Mi povus respondi pli da aferoj por vi, ĉar vi scias pli da demandoj.
—Jes pravas. Sed estas aferoj, kiujn vi ne scias.
—Mi scias tre malmulte, pravas." Kvankam mi esperas, ke mi povas helpi vin pri tio, kion vi bezonas.
—Ĉu vi povas helpi min konstrui flugantan teleron por atingi Hispanion?
—Ne. Tamen, vi ne volas tion.
—Ne, —Remiĥjo diris ridante. —Ĝi estis testo.
—Ni ne havas tiun teknologion. Nek homo havos ĝin ĝis multaj jaroj pasos.
—Mi supozas, ke vi ne scias kiom.
—Mi ja scias: kvincent. Ne forgesu, ke mi ĝuas scion pri xinxux, kiu inkluzivas tempovojaĝadon kaj teletransportadon. Sed sur la insulo vi ne havas la necesan materialon por konstrui ajnan veturilon aŭ proceduron, kiu kondukus vin al via lando. Jes, anstataŭe, vi havas ĉion necesan por fari vin kaj la insulon nevideblaj al aliaj homoj.
—Nevidebla ... —Tio lumigis la menson de Remiĥjo. —Diru al mi, ĉu ĉi tiu insulo estis nevidebla kiam nia ŝipo batis ŝtonon?
—Ne. Ĝi ankoraŭ ne estas malkovrita. Aŭ nur antaŭ ol vi venis. Sed aliaj homoj venis konstrui hotelon kaj ekspluati ĝin komerce. Sed vi defendis ŝin. Bone por vi.
—Ĉu vi rilatis al ilia foresto?
—Ne, Remiĥjo. Sed mi ĝojas, ke vi infanoj forpelis la entrudiĝintojn. Ĉi tiu insulo estus ĉesinta esti paradizo por fariĝi rubodeponejo, kiel multaj aliaj.
—Vi ne alvenis ĉi tien. Ili forlasis vin por protekti la insulon. Por kiu?
Arzuz' mallevis la kapon, kvazaŭ pensante, kvankam li efektive ricevas datumojn.
—La homaro, —li diris, —finos sinmortigi. Estaĵoj de alia civilizo lasis min ĉi tie por konservi la scion pri la inteligentaj specioj, kiuj disvolviĝis sur ĉi tiu planedo, kaj en kazo de amasa detruo, por protekti la insulon kaj ĝian enhavon. Kiam vi ne vokas min, mi ne sencelas. Mi zorgas pri ĉi tiu fruktoĝardeno, ĉi tiu paradizo, kiel Francisko ĝuste difinis ĝin. Mi igas ĉiujn naturajn procezojn sekvi ilian direkton. Mi reguligas la naskokvanton de bestoj kaj plantoj. Mi estas kvazaŭ la ĝardenisto. Tial viaj edzinoj ne havis ĉiujn infanojn, kiujn vi havus sen superrigardo. Sed ĉi tiujn aferojn vi ne povas scii. Bonvolu ne diri al iu ajn.
—Mia nepo Alonso gardos la sekreton de mi. Mi diros al li kiel alvoki vin. Multaj demandoj okazas al mi surbaze de tio, kion vi ĵus diris al mi. Sed mi konservos ilin por poste. Kaj jes, mi pensas, ke vi povas fari nin ŝipo por reveni al nia hejmo, en Hispanio. Sed mi konservos ĝin por mi mem, ĉar mi ne volas reiri. Ankaŭ ne miaj kolegoj.
—Estas vere. Mi regas multajn fizikajn fenomenojn, Remiĥjo. Sufiĉe por protekti la tutan kolonion okaze de nuklea milito, kiu detruos la reston de la Tero. Sed ĝis nun vi ne pretis kompreni ĝin. Sed ĉi tion ne povas scii iu ajn alia.
—Ne zorgu. Neniu scios pri ĝi krom mia nepo Alonso. Li estas diskreta kaj kapabla, kaj mi jam instruis al li ĉion, kion mi scias. Mi lasas ĝin al vi kiel heredaĵon, por ke vi instruu al li ĉion, kion li bezonas. Li estas singarda kaj ama. Kiel vi, pli-malpli.
Tial Remiĥjo ne portis ĉi tiun sekreton en sian tombon. Du monatojn antaŭ ol li mortis, li iris kun sia nepo Alonso por promeni ĉirkaŭ la nordo de la insulo, kaj li rakontis al li ĉion. Komplete. Sed li devigis lin ĵuri, ke li diros tiun sekreton nur al unu el liaj nepoj, tiu, kiu donos al li la sekurecon rakonti nur unu el siaj propraj, por ke la kolonio ĉiam estu adekvate protektata de saĝa kaj diskreta viro kun kiu ĉiuj povos kalkuli kiam estos bezono tra ĉiuj estontaj generacioj.
