»Ni ĉiuj ekloĝis en rondo sur la strando ĉirkaŭ tiuj du virinoj, kiuj batalos pro viro. Ili ambaŭ estis en la centro rigardante unu la alian, kun la brakoj duonfalditaj kaj la manoj antaŭen, kun la kruroj iomete disigitaj, por elteni la atakon de la kontraŭulino. Ĉu la bela Seljin' venkus, kun haroj longaj kaj nigraj kiel la nokto, silkecaj kaj dikaj, aŭ la ne malpli bela, blonda Sarin', kun multe pli mallongaj kaj malabundaj haroj, iom pli altaj sed kun malpli da pezo ol ŝia kontraŭulino? Mi ĝojis, kaj mi supozas, ke ankaŭ la aliaj viroj ankaŭ ĝojis, unuafoje vidonte du nudajn virinojn batali por viro. Mi supozas, ke Jakvo eĉ pli ĝojus ol ni, ĉar du nudulinoj ekbatalos por li.

»La virinoj ĵetis sin unu al la alia kun granda kolerego. Teninte unu la alian per unu ŝultro kaj ŝiaj haroj, la blondulino forte pafis sian dekstran piedon kontraŭ la sekson de Seljin', kiu kriis pro doloro, kaj tuj metis ŝi siajn manojn tien kaj fermis la krurojn. Sarin' profitis tiujn sekundojn por iri malantaŭ la ĝemanta brunulino kaj igi ŝin fali puŝante ŝin forte de malantaŭe dum ŝi krur-falĉas la kontraŭulinon. La falo estis brutala, tiel subita, ke ŝi frapis la teron per sia vizaĝo, kaj antaŭ ol ŝi reagis, la defiitino kaptis ŝiajn pojnojn kaj tiris ilin supren, puŝante ŝin kontraŭ la teron per sia dekstra genuo premante la centron de ŝia talio. Seljin' kriegis, sed ne rezignis. Ĉar ŝiaj vekrioj estis teruraj, per reciproka interkonsento, la aliaj kvar virinoj decidis, ke ili ne volas, ke Seljin' suferu severan damaĝon, kaj donis la venkon al Sarin' pro la evidenta malsupereco de ŝia kontraŭulino.

»Sarin' liberigis ŝin, stariĝis kaj piedbatis ŝin en la postaĵo de la venkita, lasante ŝin sur la teron, plorante. Mi alproksimiĝis al Sarin', kaj dum ŝi tenis unu piedon sur la postaĵo de Seljin'™, mi levis ŝian dekstran manon kaj proklamis ŝin la gajninto de la batalo pro la evidenta malsupereco de sia kontraŭulino. Poste ŝi marŝis al sia viro, paŝante sur la postaĵon de la malgajninto dum ŝi preterpasis, kaj prenante lian manon, ŝi diris ridetante:

»Subite ŝi rigidiĝis, kvazaŭ ŝi ĵus memorus ion gravan, kaj demandis sian partneron:

»Ŝi aliris Kristoforon, kaj ridetante, ŝi diris ion, kion la viro ne atendis:

»Li ridetis al ŝi. Li prenis la ringon, kaj donis al ŝi brakumon, la lastan, kiun li donos al ŝi. Poste ŝi turnis sin kaj iris en la brakojn de sia nova kunulo, kiu sekvis la dialogon kun evidenta intereso. Kun tiu simpla konversacio tiu geedzeco dissolviĝis. Kristoforo metis la ringon de Sarin'™ sur sian etan fingron, tiel publike kaj fidinde akceptante la malfondon de sia geedzeco kun Sarin'™, same kiel Venseslao faris, kiam li postulis sian ringon de Seljin'.

Dum la cirklo malimplikiĝis, ĉiu al alia loko kun sia kunulo, ĉi tiu restis en la centro, humiligita kaj plorĝemante pro kolerego. Fine Kristoforo alproksimiĝis al ŝi, kaj starigis ŝin, tirante supren per ŝia hararo. Li estis tre serioza, kaj ne ĝenis al li komenci ilian rilaton per kruela gesto. Ignorante la fiaĵojn, kiujn ŝi diras al li en tiu momento, li kaptis ŝian dekstran manon kaj metis la ringon sur ŝian ringofingron. Hazarde la du virinoj havis la saman mezuron sur tiu fingro. Tiam li diris tre aserte:

»Ŝi aspektis bedaŭrinde: ŝi havis vundon sur la frunto kaj tre ŝvelintan, kontuzitan okulon, sian seksan doloron kaj sian voĉon tremantan pro la kolero de malbona malgajninto. Ŝajne ŝia vizaĝo timigis. Ŝi rigardis lin defie, kaj kontraŭvole diris:

Kristoforo vangofrapis ŝin dufoje kun tia forto, ke ŝi ŝanceliĝis.

»Li puŝis ŝin sur arbon kaj dispremis ŝin kontraŭ ĝi, kaj li prenis ŝin de malantaŭe, en plena vido de ĉiuj. Ŝi ploris pro kolero kaj senhelpo, ĉar nenion ŝi povas fari. La viro superis ŝin per forto, kaj li ankaŭ tenis ŝin de malantaŭe.

»Tuj li atingis sian orgasmon, kaj li eĉ pli forte premis ŝin kontraŭ la arbon.

»Ni ceteraj spektis la scenon de malproksime kun diversaj esprimoj. Mi estis konfuzita. Mi neniam vidis seksperforton, sed nek mi nek iu ajn alia emis interveni: tio estas afero de tiu paro. Sarin'™ ridetis, kontenta; oni povus diri, ke ŝi ĝojas pri la sorto de tiu stultulino, kiu defiis ŝin sen scii, kun kiu ŝi trompas. Ŝi volis ŝteli sian viron, kaj nun ŝi havas neandertalon, kiu traktas ŝin tiel, kiel ŝi meritas. Sovaĝulo, kiun ŝi mem, Sarin', dresis dum sep jaroj, sed ĉi tiu fraŭlino. Seljin', tute ne scias kiel trakti, ĉar li estas tre spontanea kaj postulema viro. Ĉi tio estas batalo de egooj, en kiu la harpio portis la pezon. Ĝi ŝajnis amuza al ŝi, jes.

»Male, Elsin' rigardis ŝin kun kompato, kaj Martinin' ĉeestis tion kun scivolemo, kun rideto, kiu denuncas ion voluptan. Ŝajnis, ke ŝi ne malŝatos ĝin, se ŝia viro atakos ŝin tiel sovaĝe. Malgraŭ tio, kiel ni aspektis, kiel mi poste eksciis, ŝi ankoraŭ estis virgulino kaj tial havis neniun referencan punkton, sed ŝajnis ke ŝia sekso malsekiĝas. Mi demandis min, ĉu ĉi tiu juna knabo povos fari ion similan, ĉar ŝajnis, ke lia nova ino postulas tion per sia esprimo.

»Mi estis tre proksima al ili du, do mi ne povis ne aŭdi ilian dialogon:

»Li laŭte ridis pri sia propra vortludo, kaj tiu rido frotis Martinin '. Ĉar ili ambaŭ sciis, ke li ne gajnis la rajton elekti ŝin per batalo, sed per intertraktado.

»Tiuj vortoj konkeris ŝin alisece, laŭ la plej romantika senco el la vorto. Ŝi prenis lin je la mano kaj kondukis lin al izolita loko, for de la rigardo de aliaj, kaj demandis lin dum ŝi kuŝĝas sur la tero.

Tio tiris de ŝi altan kriegon, kiun li ne atendis, ĉar li neniam divenus, ke virino de tiu aĝo ankoraŭ estas virgulino.

»Kiam ili finis, Senen' falis apud ŝi, prenis ŝian manon kaj kisis ĝin.

Mi ne atendis, ke ili faros tion sen antaŭa averto, do mi retiriĝis diskrete. Ili estis la unuaj, kiuj amoris post Kristoforo, kaj la aliaj sekvis ekzemplon. Mi, la sola semparulo, rifuĝis sur la strando kaj bone naĝis.

»Sed mi aŭdis voĉojn, kaj mi revenis al la maldensejo. Ili ĉiuj denove sidis en rondo, ĉeestante novan spektaklon: Seljin' ankoraŭ koleris kontraŭ sia nova kunulo, kiu ne disputis, sed agis. Seljin' moviĝis fine de la unua sekskuniĝo, kaj ŝi provis grati lin. Li frapis ŝin kvarfoje sinsekve, kaj li enmetis ŝin en kvar, ĉiam atakante ŝin de malantaŭ. Estis stranga vidaĵo. Ŝajnus, ke ili ĉiuj helpis al Kristoforo, ĉar neniu el ili, viroj aŭ inoj, riproĉis lin kaj transformis la humiligon de la harpio en spektaklon indan je admiro.

»Kaj tiam nin surprizis de malantaŭe nova virina voĉo, tiu via. Ĉu vi memoras? Mi surpriziĝis aŭdi vin subite:

»Ni ĉiuj are turnis al vi, eĉ la ĉefroluloj de la spektaklo. La viroj mire rigardis vin, kaj la virinoj kun malfido. Antaŭ tiu grupo de nudaj virinoj oni prezentis nova virino kovrita de la kolo ĝis la maleoloj. Vi. Ĉu vi memoras? Senen', la impulsema, diris vulgarecon:

»Tial vi minacis iun ajn, kiu provis meti manon sur vin per ŝtono. Kaj mi devis proklami, ke vi estas sub mia protekto.